Friese voetballers: Abe in gedichten en citaten

In de naam van de Vader,
Van de Zoon,
Van de Heilige Geest,
Abe.

Nico Scheepmaker
____________________

In het Stedelijk Museum
hangt een Klee

Ik vind het mooi
maar ik kan er niets mee doen
Een warme violist
speelt Händel
in 't Concertgebouw

Ik vind het mooi
maar ik kan er niets mee doen

En midden in het Vondelpark
een beeld,
in een vogelvrije boom
in de natuur

Ik vind het mooi
maar ik kan er niets mee doen

Alleen als Abe Lenstra
zwijgend speelt
met tegenstanders en een
oerbesef,

laat ik een traan
op 't asfalt van de kunst

Want ik vind het mooi
ik kan er niets aan doen.

Nico Scheepmaker
____________________

Abe Lenstra

We stonden bij Achilles, het regende en woei,
in een geur van sigaren, nat gras en natte mannen,

het gromde en stampvoette om ons heen,
voetbal was oorlog, toen al.

Vader, weet je nog hoe het even doodstil werd,
de bal kwam, hij kwam uit de grauwe lucht
en woei voor het doel,

niemand had gezien dat hij daar stond.

Weet je nog hoe hij toen even met zijn hoofd knikte,
bijna ootmoedig, bijna verlegen, bijna verontschuldigend.

We hadden verloren voor we het wisten. Abe.

Rutger Kopland
__________________

Niemand is groter dan de club, behalve Abe

Riemer van der Velde

________________________

Abe

Hier daal, mien jongs, is t voetbal mangs pet,
Maeer doarboavn speelt Abe aait met,
En as e nen bal s verkeerd hef rich,
Dan zeg Oonzn Heer: 'Ze begriept um nich.'

Willem Wilmink
__________________

Handtekening

Voor het raam zit ik
gespannen op de post
te wachten, tweemaal daags,
tot nu toe tevergeefs.
Maar ik weet dat er tot nu toe
ook altijd reactie kwam.

Bij mijn schoongeschreven brief
en kleurentekening van hond
op voetbalschoenen,
een poedel met gekrulde kuif
in oranjewitteblauwe shirtbroekkousen,
heb ik een ongebruikte zegel
(postfris heet dat onder spaarders)
voor antwoord ingesloten.

Daar komt hij aan,
de Post, zijn zomeruniform
lichtgroen, de uitpuilende tas met?
zonder? schuin voor zijn buik.
Geklepper van de brievenbus ...
mijn hart bonst en ik loop
zo langzaam mogelijk naar de gang.
Op de deurmat ligt intrigerend
wit een envelop — ik zie mijn naam,
geen afzender erop, maar dat
doen Beroemde Voetballers nooit.

Hij schrijft schuin, zoals
de meesten, en ook mooi regelmatig.
De h in mijn naam heeft hij
gelukkig niet vergeten.
Haarscherp ritst het vouwbeen
— woord van mijn vader —
de bovenkant open en ik herken
inderdaad Abe Lenstra.

Op de glanzende foto, formaat
ansichtkaart, kijkt hij stuurs
onder zijn lok vandaan
mij aan, armen over elkaar.
Rechts beneden, schuin omhoog
staat zijn handtekening.
prachtig strak, de inkt zo zwart
dat het wel gedrukt lijkt.
Natuurlijk is dat niet waar,
of zou hij misschien toch ...

Met mijn wijsvinger strijk ik
heel even over de lus van de L
waarin de liggende A
is verslingerd — ik schrik.
Terwijl ik zie wat ik doe,
voelt mijn hand opeens klam,
ik trek een veeg langs zijn naam
die hij zelf heeft gezet.

Zijn beeld is mistig,
de inkt nog meer vervaagd
als ik, heel voorzichtig
met betraande blik, vier hoekjes
aan zijn foto schuif en hem bij
de andere Nederlands Elftal Spelers
in mijn album plak.

Abe, ongenaakbaar, maar
toen blijvend
door mij aangeraakt.

Theun de Winter
___________________

Abe Lenstra: "Voetbal speel je met elf tegen elf."
Faas Wilkes: "Abe, als ik er vier voorbij ben, is het nog maar zeven tegen elf."
________________